POLSKIE FORUM THE BEATLES

Pawel

minęło już parę dni od Imprezy.
Czy można prosić o krótką relację? Smile

Hubert

Nie ma dwóch zdań! Dwa tygodnie temu odbyła się jedna z najlepszych edycji festiwalu, a koncert laureatów był zdecydowanie najciekawszym w całej siedmioletniej historii imprezy.

Na sam początek - Warszawskie Grzmoty – zespół, którego nieskażona dziecięca szczerość i ogromna radość w śpiewaniu zachwyciła wszystkich. Później oglądaliśmy chwytający za serce występ Agi Bieńkowskiej (mojej ziomalki z Otwocka!), która oczarowała publiczność m.in. brawurowym wykonaniem „We Can Work It Out” (w interpretacji Steviego Wondera). Następnie The Plants, którzy z rock and rollowym luzem łupnęli „Madonnę”. Festiwal wygrali jednak The Fruitcakes, zespół, który przyjechał do nas z Trójmiasta.

O chłopakach muszę napisać zdecydowanie więcej. Pierwszy raz zetknąłem się z ich twórczością na YouTube. Doskonale pamiętam, jak zachwycił mnie ich wokalny kunszt w interpretacji „Kto winien jest” (mojej ulubionej piosenki Czerwonych Gitar) oraz rasowy, cholernie prawdziwy bigbitowy cios w autorskim „Cukier, ciasta, miłość”. Nie mogłem się doczekać chwili, gdy posłucham Frutów na żywo.

Podczas koncertu wykonali „There’s a Place”(!), „Something”, „Lucy in the Sky with Diamonds”, „Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” i... „Soldier of Love”(!!!). Niektórzy z Was wiedzą, że jestem szczególnie uczulony na wczesny etap kariery Beatli, więc słuchając „fruitcakesowych” wykonań „There’s a Place” i „Żołnierza” (w szczególności), oczy mi się zaszkliły. Harmonie wokalne po prostu wbijały w ziemię.

Lucas, bębniarz kapeli, gra z niesamowitą, liverpoolską artykulacją. Widać, jak bardzo musi kochać ten repertuar. Jestem przekonany, że rock and roll został mu zaszczepiony w kołysce. Właśnie! Warto dodać, że Luki jest synem Tymona Tymańskiego – jednego z największych fanów Beatli w Polsce.

Olbrzymi szacunek należy się również Tomkowi Ziętkowi, który fantastycznie operował mccartneyowskimi „górkami”.

Kuba, Tomek, Przemol, Luki, dziękuję Wam za te cudowne muzyczne chwile!

Jeżeli The Fruitacakes zagrają kiedyś w Waszym mieście, nie przegapcie szansy i koniecznie wysłuchajcie ich na żywo. Naprawdę, mało jest u nas tak zgranych, tak prawdziwych, tak szanujących muzykę zespołów.
Wróćmy jeszcze na chwilę na scenę Domu Kultury Świt, na którą właśnie wszedł Łukasz Lipski. Ten człowiek zafundował wszystkim porcję przepysznych, beatlesowskich aranżacji. Serce mocniej zabiło przy „The Long and Winding Road” i... „Ebony and Ivory”.

Z wiadomych względów, nie czułbym się dobrze, gdybym musiał oceniać występ Big Bitu.

Mogę jedynie napisać, że bardzo zależało nam na uczczeniu 50. rocznicy wydania „A Hard Day’s Night” (po raz pierwszy wykonaliśmy na festiwalu „I’ll Cry Instead” i „And I Love Her”) oraz zagraniu trzech autorskich numerów – w związku z piętnastoleciem zespołu.

Reakcja publiczności przerosła nasze oczekiwania.

Najbardziej cieszy fakt, że, zresztą po raz kolejny, festiwal okazał się ogromnym sukcesem, zarówno pod kątem artystycznym, jak i frekwencyjnym.

Waldek może być dumny, że Beatlemania na stałe wpisała się w kalendarz beatlesowskich świąt.

Jestem przekonany, że na ten „najcieplejszy grudniowy dzień” wiele osób czeka cały rok.

Na pewno, należę do tej grupy i nie mogę się doczekać kolejnej edycji.